یادداشت مریم علویان

        این کتاب را از روزهای اول تولد پناه برایش می‌خواندم. وقت استراحت، وقت بازی، در حمام و وقت‌هایی که نوزاد کوچکی بود و برای کنترل استرسم وقت جابه‌جا کردنش یا عوض کردن لباس‌هایش بلندبلند آواز می‌خواندم!
ریتم شعرها برای هر کوچک و بزرگی جذاب است و در خاطر آدم می‌ماند.
نمی‌دانم پناه، آن روزها از تصویرسازی‌های جذابش چه درکی داشت و حالا چه، اما خودم که از تماشای آن‌ها لذت می‌برم.
شعرهای این کتاب، همان‌هاست که مامبزرگ و آقاجون در کودکی‌ام برایم می‌خواندند، البته گاهی بعضی قسمت‌هایش با روایت خانوادگی ما فرق دارد!