یادداشت مبین محمدی

        در نگاه اول، تریسترام شندی یک رمان شلوغ، پرحاشیه و بی‌نظم به نظر می‌رسد؛ اما دقیقاً همین آشوبِ ظاهری است که قلب مرا تسخیر کرد. استرن با بازیگوشیِ بی‌پروا، همهٔ قواعد رایج داستان‌نویسی را کنار می‌زند و با نگاهی طنزآلود، روایت را به یک تجربهٔ ذهنی بدل می‌کند. 

برای من، این کتاب فقط قصهٔ زندگی تریسترام نیست؛ بلکه تأملی‌ست دربارهٔ روایت، زمان، حافظه و اصلاً خودِ نوشتن. در جاهایی خندیدم، در جاهایی سردرگم شدم، و گاهی دلم خواست دفتر و قلم بردارم و مثل خود شندی، قصه‌ای را از وسط قطع کنم تا به خاطره‌ای دیگر بپردازم! 

خواندن این کتاب، مثل نشستن کنار دوستی‌ست که هر بار که لب باز می‌کند، تو را به هزارتوی ذهنش می‌برد؛ جایی که منطق، شوخی و جدیت با هم درآمیخته‌اند. تجربه‌ای که نه فقط کتاب، بلکه زندگی را از زاویه‌ای تازه به من نشان داد.