یادداشت محمدرضا ایمانی

        اگر بپذیریم که تراژدی نوعی دادگاه است، در این نمایشنامه میلر خود را به قضاوت گذاشته. 
نمایشنامه دو جنبه دارد، اولین جنبه کوئنتین است که در ذهن خود با مرور وقایع سعی در عیب‌یابی دو تجربه شکست خورده زناشویی‌اش دارد و جنبه دوم قضاوتی است که از مخاطبین طلب میکند. درباره معنایی که میلر در پی انتقال آن بود، مقاله‌ای که در کانال تلگرامی محاکات منتشر خواهد شد کفایت میکند و من چیزی برای اضافه کردن ندارم.
اما درباره تجربه نمایشنامه. بسیار سخت خواندمش و از آن سخت‌تر فهمیدمش. به نظر اگر دیده شود بهتر است و الا بسیاری زمان میبرد تا بفهمید که چی به چی است.