یادداشت مریم محسنی‌زاده

         کتاب "در راه" شوروشوق و جنون نسلی از آدم‌هاست برای سفر کردن، دیدن مناظر طبیعی، اشخاص جدید، سردرآوردن از افکارشان و مکاشفه. نسلی که به "بیت‌ها" معروف شدند و رفتارهای سرخوشانه، لذت‌های گذرا، روابط جنسی، میگساری، مَنِش هیپستری، رقص، موسیقی جاز و راک و مصرف مواد مخدر از عادت‌هایشان بود. 
جک کرواک از نمادهای ادبیات شورشی و جاده‌ای آمریکاست که سرخوشی سُکرآوری را در رمان‌هایش روایت می‌کند. ازاین‌رو رمان "در راه" را کتاب مقدس نسل بیت می‌دانند. آلن گینزبرگ، ویلیام باروز، نیل کسدی ازجمله هنرمندان این سبک هستند. سبک بیت کم‌کم در سایر هنرها رسوخ کرد و آثار زیادی به وجود آورد. کتابی چون "ذن و فن نگاه‌داشت موتورسیکلت" به پیروی از این رمان به نگارش درآمد.
کرواک در توضیح "بیت" به ارتباط ناگسستنی‌اش با اعتراف‌های کاتولیک اشاره می‌کند و از تأثیر مراقبه و آیین‌های شرق دور بر این سبک می‌گوید. سبکی که متأثر از ضرب موسیقی جاز و بی‌باپ در قالب کلمات بود.
جک کرواک به سبک سریع، بداهه‌نویس، دیوانه‌وار، اعترافی، اول شخص، جملات منقطع می‌نوشت که به "خودآموختهٔ لاقید" شناخته می‌شد.
او این رمان اتوبیوگرافیک را در کمتر از یک ماه نوشت و خاطرات سفرش از نیویورک به مکزیکوسیتی را در سال ۱۹۵۷ روی کاغذِ رولی آورد.
کرواک سفرهایش را با هیچ‌هایک کردن شروع کرد و بعد با ماشین دوستش کل آمریکا را گشتند. این رمان، جاده را به عنوان محملی برای یافتن سعادت و بینش نو می‌داند.
احسان نوروزی در ترجمه کوشش کرده کلمات را به گونه‌ای معنا کند تا موسیقی آن‌ها حفظ شود و درعین‌حال متن خوانا و روانی ارائه دهد.