یادداشت Mohammad Taheri

        للباقی

همین اول کار بگویم که توی ذوقم خورد وقتی نقدهای به این کتاب را خواندم و فهمیدم پس از خواندن هفتصد و پنجاه صفحه، شخصیت اصلی رمان، یک شخصیت خیالی است!! و این خودش یک سوال مهم ست که در رمان های تاریخی، چه قدر نویسنده حق تخیل دارد؟! آیا تا این حد که شخصیتی را از سرداران مهم و تاریخ ساز جنگ صفین بداند و او و فرزندانش را از شهدای کربلا؟! در ذهن مخاطب با شخصیت سازی خوبی که از سلیم و هشام و راحیل شده است، جنگ صفین که الحق در این کتاب خوب نمایش داده شده است و آن را سرآغاز جریان نفاق و مبدأ عاشورا  می داند، مترادف است با این شخصیت ها که دست بر قضا تخیلی هستند؛ و این به شکننده شدن تاریخ در ذهن مخاطب منجر نمی شود؟!
این کتاب خط تعلیق خوبی دارد و با سرعت خوبی در بستر یک داستان عاشقانه تاریخی، حکومت اموی و دیوان سالاری آن، زهد و عدالت خواهی ابوذر، پیچیدگی های زمان تأویل در داستان هایی چون قتل خلیفه سوم و شوراندن شام علیه حضرت امیرالمومنین علی(ع) به وسیله عالمان دینی نظیر ذوالکلاع، فریب و توطئه های پسر هند و عمروعاص که به قول نویسنده فریب درخت پر شکوفه ای ست که ثمری ندارد، گره گشایی های اندیشه ای و گفتمانی شخصیت های نظیر عمار یاسر، داستان چرخش های گفتمانی از شمر بن ذی الجوشن جانباز و فداکار جنگ صفین تا دلدادگی ابن ملجم مرادی به حضرت امیر و بصیرت آن در داستان به نیزه رفتن قرآن در صفین که آن ها مشتی کاغذ و دوات خواند و علی را قرآن ناطق!، تنهایی و مظلومیت و عمق نگاه امیرالمومنین علی (ع)، را خوب نمایش می دهد. 

للحق