یادداشت زینب بهرامی

        به نام او...

ناتسومه سوسه کی: « ما بابت وام‌گیریِ فرهنگیِ ماتریالیستیِ غربی هزینه‌ی گزافی پرداخته‌ایم. همه چیز حتی آدابمان، رفتارمان... تغییر کرده است... نتیجه‌ی همه‌ی این‌ها آن شده که ما خود را هماورد غرب نمی‌بینیم و گمان می‌کنیم در همه چیز باید از آن‌ها بیاموزیم و تقلید کنیم.»

سفرنامه‌هایی که آقای یامین‌پور می‌نویسد از آن حیث که زاویه‌ی دیدی عمیقاً نزدیک به خودم دارند، باعث می‌شود خودم را درست وسط آن نقطه‌ای احساس کنم که ایشان هستند.
و چشمشان درست چشم‌های من است که به آن نقطه و آن آدم‌ها می‌نگرد.
با این حساب الان من یک سفر به ژاپن رفته‌ام و به اندازه‌ای برای این جهان کوچک نگرانم که ایشان در نهایت به آن نگرانی اشاره کردند. 

« گویی آماتراسو -الهه‌ی آفتاب تابان ـ واپسین کیمونوی ابریشمی را از تن سیمینش بیرون آورده و آن را بر آسمان خراشی در میانه‌ی توکیو آویخته، با دشنه‌ای آخته می‌آید تا سر سنت و شرافت بی‌وفای ژاپن را گوش تا گوش ببرد و بر گوشه‌ی عرش در انتهای اقیانوسی که دیگر آرام نیست، بیاویزد.»