یادداشت مهدی عبدالعلی پور

        «اما دروگو از تیزپایی زمان هیچ نمیدانست. حتی اگر جوانی اش همچون خدایان صدها صدها سال می پایید سهمش از آن به همین ناچیزی می بود. اما او انسان بود و عمری کوتاه و عادی داشت که جز شهابی پرشتاب و بی دوام نبود. نعمتی ناچیز که با تنگ چشمی به او داده شده بود و سالهای آن با انگشت دست شمردنی بود و هنوز چیزی از آن نفهمیده از دست میرفت در دل میگفت وقت بسیار است حال آنکه شنیده بود بعضی به جایی میرسند که آرزوی مرگ می کنند»