یادداشت زهرا

        حمله انتحاری به سالن کنسرت در منچستر 22 کشته بر جای گذاشت.
سال 201‪7
بود که این خبر رو شنیدم و وقتی اینستاگرام رو باز کردم پر شده بود از اخبار تسلیت بابت این حادثه و هشتگ مرتبطش ترند توییتر بود، حتی چند تا از افرادی که دنبال میکردم و ایرانی بودن هم پیام تسلیت گذاشته بودن. همون زمان اولین چیزی که به ذهنم اومد این بود که 22 نفر در منچستر کشته شدن و جهان در غم فرو رفته در حالی که سال هاست مردم فلسطین و خاورمیانه دارن کشته میشن و کسی کک اش هم نمیگزه. در نهایت هم گفتم آره دیگه فقط چشم آبی ها هستن که جونشون مهمه و مردم خاورمیانه که آدم نیستن. 
تو تمام این سال ها این حادثه ها تکرار میشد و من هربار قضاوتی در ذهنم داشتم، اخیرا هم به این نتیجه رسیده بودم که رسانه است که در ذهن آدم جا میندازه چه چیزی رو ارزشمند بدون و به چی اهمیت نده، تا این که کتاب زخم داوود رو خوندم و به درک دقیق تری از چرایی مسئله رسیدم
در زخم داوود ما با یک خانواده فلسطینی همراه شدیم  از زمانی که در فلسطین آزاد، در زمین های خودشون زندگی میکردن تا وقتی از خونه اشون بیرونشون میکنن و تبعید میشن به اردوگاه ها، فرستاده میشن به خارج از فلسطین، ورودشون به خونه هاشون ممنوع میشه و اگر مهاجرت نکنن باید زیر بمب و موشک با ترس زندگی کنن، مردمی که روزی یک خانواده بودن و میتونستن برای آینده اشون برنامه ریزی کنن ولی به جایی رسیدن که نه خانواده ای براشون مونده و نه حتی میدونن نفس بعدی رو میتونن بکشن یا نه
تو زخم داوود همراهی با خانواده ابوالحجا دید جدیدی از زندگی در فلسطین بهم داد، با ترس ها و امیدهای این مردم من رو آشنا کرد و از همه مهم تر به سوالی که سال ها در ذهنم بود پاسخ داد
اون چیزی که من در نهایت بهش رسیدم این بود علت بی تفاوت رد شدن آدمای دنیا از کشته شدگان فلسطینی این هست که ما اصلا اون ها رو نمیشناسیم، مردم فسطین برای ما فقط تصاویر چند ثانیه ای بودن در اخبار و کشته هاشون عددهایی بودن که هر روز به تعدادشون اضافه میشه، ما چه میدونیم یه مادر فلسطینی وقتی صبح بچه هاش رو به مدرسه میفرسته چه حسی داره و با چه ذوقی نگاهشون میکنه... 
این ها همه در حالیه که هر روز در فیلم و سریال و برنامه های تلویزیونی کلی بچه و زن اروپایی رو میبینیم که میدونیم وقتی صبح از خواب بیدار میشه چی کار میکنه و چه احساساتی داره، ما با این تصاویر بزرگ شدیم با اون ها زندگی کردیم و حالا اگر خبر کشته شدنشون رو بشنویم قطعا تاثیرش رو روی قلبمون میذاره، هزار برابر بیشتر از خبر مرگ یک مادر و فرزند فلسطینی
زخم داوود شاید روحیه مقاومت یحیی سنوار برای جنگیدن و آزادی رو نداشته باشه اما مقاومت مردم فلسطین برای زنده موندن و زندگی کردن رو خیلی خوب نشون میده انقدری که وقتی خبر کشته شدن یک زن در اردوگاه جنین رو میشنوی به خودت میگی نکنه اون امل بوده باشه، و حالاست که قلبت به درد میاد..