یادداشت آگاتاهد.

        امروز صبح گفتم ناکجا رو با خودم ببرم مدرسه، پشیمونم نشدم. تقریبا صد صفحه مونده بود که نفهمیدم چجوری تموم شد. 
برای منی که شیش ماه گذشته فقط جنایی خوندم اوایل عادت کردن به روند کتاب سخت بود ولی کم کم با شخصیت‌ها همراه شدم و شناختمشون. من از سبک فانتزی خوشم نمیاد ولی این کتاب رو دوست داشتم و برای فرار از دنیای خودمون توصیه‌اش میکنم. راحت میشه توی لندنِ زیرین گم و گور و بیخیالِ همه بدبختیا شد.  
از همین الان دلم برای ریچارد و د کاراباس و در و شکارچی تنگ شده، و همش با خودم میگم کاش نیل گیمن ادامه این رو هم می‌نوشت. 
از خوندنش لذت بردم گرچه بعضی جاها حس میکردم داره قابل پیش‌بینی میشه، اما بشدت قشنگ و شیرین بود و حس میکنم بین صفحاتش گم شدم.