یادداشت

        فکر می‌کنم کامل‌ترین متن موجود در مورد نحوه حضور ایران در بوسنی در دوران جنگ این کتاب است. خاطرات کاوه ذاکری که طی دو ماموریت چند ماهه در بوسنی حاضر می‌شود و از خلال یادداشت‌هایش می‌توان یک کلیاتی در مورد نقش ایران در جنگ به دست آورد. 
یک سوم ابتدایی کتاب واقعا حوصله سربر است. نیروهای ایرانی که به جهات دیپلماتیک نمی‌توانند مستقیما و به صورت نظامی وارد جنگ شوند، برای کمک‌رسانی به جنگ زدگان ماموریت دارند و در یکی از شهرک‌های اطراف سارایوو مستقرند. این قسمت‌های ممتن تقریبا چیزی به دست خواننده نمی دهد. اما بعدتر ذاکری وارد سارایوو می‌شود و در خلال گزارش‌هایش عملکرد ج‌.ا. هم در بخش‌های نظامی و غیرنظامی بیشتر روشن می‌شود. 

این را هم بنویسم که یادم بماند.. تکان‌دهنده‌ترین بخش کتاب به نظر من در مورد حضور یک گروه موسیقی سنتی ایرانی در بوسنی است که یک نوازنده‌ی خانم هم دارد.. ذاکری می‌گوید به نظرش آمدن این گروه موسیقی و حضور نوازنده‌ی زن آن تاثیرگذارترین اقدام جمهوری اسلامی ایران در بوسنی بوده و بیشترین بازخورد را بین بوسنیایی‌ها داشته. توصیف می‌کند که چطور سفیر دوستی ایرانی‌ها شده و چطور آن نوازنده‌ی خانم بین مردم جا باز کرده تا اندازه‌ای که خانم‌ها تا مدتی بعد از ان چند شب اجرا مثل خانم نوازنده لباس می‌پوشیده‌اند.. 
بعد.. فکر می‌کنم به الانمان که گیر افتاده‌ایم وسط مصیبتی که بخش مهمی‌اش دست‌پخت خودمان و حاصل تنگ‌نظری های فرهنگی‌ و اجتماعی‌مان است...