یادداشت محمد ابراهیم آبادی

        هنر در قرن بیستم و به واسطه رسانه‌های جدید سمت و سوی جدیدی را برای ادامه حیات پیدا می‌کند. در این قرن بیش از همیشه مجریان هنر به سنت‌های نقاشانه پشت می‌کنند یا به تعبیر مایکل راش آن را زیر سوال می‌برند.
کتاب حاضر از استفاده هنرمندانی چون پابلو پیکاسو و جورج براک که در اوایل قرن بیستم از کاغذهای روزنامه، حاشیه رومیزی یا طناب برای بیان‌های جدید هنری استفاده می‌کردند شروع می‌کند. بازی‌های این دو با بوم راه را برای نقاشان میانه قرن چون مالویچ، تاتلین، پولاک و نقاشی همچون ریچارد پرینس که نقاشی‌های انتزاعی‌اش قبل از اجرا روی بوم در کامپیوتر شکل می‌گیرند باز می‌کند. ویژگی مشترک آثار این هنرمندان در تجربی بودن آثارشان است.
گسترش فعالیت‌های هنری فراسوی نقاشی و مجسمه‌سازی در قرن بیستم به واسطه شکل گرفتن یک جهان به هم پیوسته الکترونیکی و با راه‌یابی عنان‌گسیخته اشیاء روزمره با سرعت بالایی اتفاق می‌افتد. به طوریکه مثال‌هایی که در بالا ذکر شد صرفا شروع این گستردگی هستند.
نویسنده کتاب در ادامه با اشاره به نقش کلیدی دوشان در استفاده از اشیاء و به وجود آمدن انقلاب فناوری حضور رسانه‌های جدیدی چون چیدمان، اجرا، ویدئو آرت، چیدمان و ویدئو، هنر دیجیتال، دستکاری در عکاسی و سینما، واقعیت مجازی و غیره را مورد بررسی قرار می‌دهد و فصل‌های مختلف کتاب را به بررسی هنرمندان و آثارشان که به واسطه این رسانه‌ها شکل گرفته‌اند می‌پردازد.