یادداشت نرجس درزاده

        کاسپارِ هاندکه،علاوه بر شکنجه‌ای که در متن با آن مواجه‌ایم،این شکنجه را به مخاطب‌های خود نیز وارد می‌کند،(نوعی شوک شبیه به بودلر) 
و این روند چه در سه‌ قطعه‌ به فارسی نعلبندیان،چه در اهانت به تماشاگر و چه در غیب‌گویی مدام تکرار می‌شود.
این خشم همانند فیلم‌های هانِکه (فیلمساز تقریبا هم‌نامِ اتریشی‌اش)در ذهن مخاطب رسوخ می‌کند.
و نمود جامعه‌ای‌ست که در آن هرگونه رابطه‌ی دیالکتیکی‌ای محو شده و انسان به ماشینِ دارای کلام و حرکت تقلیل یافته