یادداشت

        خوندن این کتاب سخت بود، نه فقط به خاطر مضمون اندوه‌بارش یا تکه‌پاره بودنش که خب مطمئناً می‌تونه مشخصه‌ی کتابی باشه که مجموعه‌ای از یادداشت‌های شخصی شاعریه که اختلال چندشخصیتی داره؛ بلکه به دلیل ترجمه‌ای که گاه خیلی درخشان و در بیشتر مواقع به شدت آزاردهنده بود.
اما در هر صورت، خوندنش لطف زیادی داشت. این‌که می‌دونی پسوا با شخصیت‌های مختلفش زندگی‌های مختلفی رو تجربه کرده و بعد یادداشت‌هایی رو ازش می‌خونی که عمیقاً نشون می‌ده چطور نسبت به وضعیت روانی‌ش آگاه بوده خیلی عجیب و غریبه. پسوا اندوهگینه و بار هستی رو بیش از هر انسانی درک می‌کنه. یه جاهایی اندیشه‌هاش به خیام و اپیکور نزدیک می‌شن و این‌ قسمت‌ها برام دل‌نشین بودن.