یادداشت مهدی فاتحی زاد

        ژان تولی  نمی خواهد به شخصیت ها وجه و شکل بده ایده های داستان ها خیلی جالب است برای کتاب شدن اما اشخاص گویی  چوب کبریت هستن  در  زمین برف زده همه چیز  فقط چند لحظه  گرم و روشن میشود و بعد هیچی. 
این کتاب 
منو ب جدا ماندگی آدمی در زمانی که ن تنها اطرافیان حرف ها و اعمال شخص را  درک نمیکنند بلکه حتی بابت این تمایز خود شخص را ملامت میکنند انداخت بعد از میانه کتاب، داستان رفته رفته رو ب سوی گزارش یک واقعه  جنون آمیز وحشت زا رفت  و در همون حدم موند.