یادداشت کامران محمدحسینی

        امروزه راه‌اندازی یا کار با استارتاپ‌ها تبدیل به ارزش شده است، چه در ایران، که با نام‌ تازه (دانش‌بنیان) آن را بومی می‌کنند، و چه در جامعه جهانی شده. 
استارتاپ‌ها نه تنها با ارزش‌هایی همچون مناسبات آزاد، خلاق بودن، محیط دوستانه و فناورانه بودن شناخته می‌شوند بلکه به نظر می‌رسد با خواست مراکز قدرت و دولت‌ها سازگار نیستند. از‌این‌رو در جوامع غیر دموکراتیک استارتاپ‌ها حتی نوعی راه آزادی هم به شمار می‌روند.
 اما نویسنده این کتاب از منظری انتقادی به استارتاپ‌ها می‌نگرد. او آنها را همسو با سیاست‌های نئولیبرال دولت‌ها از جمله دولت‌های ایران می‌بیند. نویسنده در این کتاب با بررسی سازوکار اقتصادی این شرکت‌ها  بر این موضوع تاکید می‌کند که برخلاف آنچه به نظر می‌رسد سرمایه‌گذاران عمده  استارتاپ‌ها همان بانک‌ها و بنگاه‌های بزرگ هستند و استارتاپ‌ها اساسا در خدمت گردش سرمایه مالی و اعتباری‌اند؛ یعنی بر خدمات و سرگرمی تمرکز دارند و نه بر تولید صنعتی.

کتاب محتوایی تخصصی دارد و فهم کاملش و داوری درباره استدلال‌هایش نیاز به حوصله و دانش اقتصادی دارد، چیزی که من نداشتم. اما خواندن غیر‌حرفه‌ای آن هم مفید است؛ دست‌کم برای آشنایی با منظرهای مخالف با گفتمان‌ اقتصادی رایج.