یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        حالا به جرأت می‌توانم بگویم «بایرامی، نویسندهٔ مورد علاقه‌ی من است.» همین‌قدر بگویم که رمان سایه‌ملخ را اگر فرصت داشتم، می‌توانستم یک‌نفس ۲۳۰ صفحه‌اش بخوانم. ۱۳۰ صفحه‌اش را یک‌نشست سر کشیدم.
بایرامی در فضاسازی، دیالوگ، قصه و ریتم داستانی حرف ندارد. سایه‌ملخ هم عالی بود.
دوست دارم بنشینم روبه‌روی بایرامی و فقط به حرف‌هایش گوش بدهم. آدم‌های کم‌حرف، حرف‌های مهمِ نگفته‌ٔ زیادی توی دل و ذهن‌شان دارند.