یادداشت امیرحسین ملکی

        دو فصل اول فوق العاده است. انگار نویسنده آمده و یقه‌ی خواننده را گرفته و دنبال خود می‌کشاندش.
فصل سوم به قوت دو فصل قبل نبود. اما روایت مواجه‌ شدن البرز با واقعیت به خوبی از آب درآمده.
در فصل آخر آقای نویسنده یقه‌ی‌ مخاطب را به یکباره و به طرز باورنکردنی‌ای‌ رها می‌کند‌(انگاری می‌خواهد انتقام لذت فصل اول را بگیرد).
فصل آخر را دوباره باید بخوانم.
کلا پرداختن به جزئیات را دوست دارم. چه جزئیات روحی و ظاهری شخصیت‌ها و چه جزئیات فضای داستان. در این کتاب به خوبی این اتفاق افتاده بود. ولی بعضی‌ جاها کار را خراب می‌کرد. گاهی باید فقط با یک جمله کوتاه روح خواننده را تسخیر کرد؛ نه اینکه با توصیف‌های تکراری و پشت سر هم خسته‌اش کرد.
در مجموع خیلی کتاب خوبی است.