یادداشت ب.بهزادی

        افسوس ،،افرادی که خویش را ارتشی برای آزادی خلق
 می دانستند،،،وصد افسوس،که اسیر شعارهایی شدند
که دست و پای خویش را با آن بستند،وهمیشه رو در روی
خلق ایستادند،خولستن از مردم برای خودشان  نردبانی بسازند برای رسیدن به هدف های خویش،
که این هدف ها هرگز متعالی نبودند.
وهر بار مردم را سد راه خود دیدن آنها را به شهادت رسادند