یادداشت Reyhaneh mirzaei

        This review contains spoilers

اضافه نمی گویم در همین حد بگویم که: به نظرم قاتل بود و عذاب وجدانی که تا صفحات آخر همراهش بود ناشی از احساس گناهی بود که داشت و آزادی رو برخودش حروم می دید. "صفحه ی ۳۴"کتاب می گه که[ شاید تنها معدود انسان هایی با ارده ی قوی بدانند که چطور می توان حتی در خواب هم دروغ گفت و ماهیچه های صورت را به شکل ماهرانه ای کنترل کرد و حتی اغلب تبسمی مهربانانه بر لبان خود نگهداشت آن هم درحالی که آدمی درحال کابوس دیدن است و ...] او اذعان می دارد که خودش هرگز نمی تواند چنین کاری کند ولی در "صفحه ی ۱۲۰" کتاب می بینیم که او اتفاقا بسیار دروغگوی ماهری است. خودش هم در صفحات پایانی اعتراف می کند : وجه ای که از خودش به ما نشان داده فریب است و اون ذاتی است که دوس داشته متعلق به او باشد ولیکن او هم دروغگو است.

●یادداشت های اینجانب_لیانید آندری ‌یف