یادداشت مُحیصا

        آزمونم که تمام می شود به خانه می آیم و اولین کاری که می کنم کتاب خواندن نیست، خوابیدن است. ساعت سه بعد از ظهر که می خوابم چهار صبح فردا بیدار می شوم. کش و قوسی به بدن کوفته ام می دهم و باز هم زور می زنم که بخوابم اما خوابم نمی برد.( من واقعا اینقدر نمی خوابم اما این مدت به شدت کمبود خواب داشتم😅) ناگهان یاد کتاب خواندن می افتم و شیرجه می زنم به سمت قفسه ی کتاب ها. در قفسه، کتاب ها نامرتب و بی نظم بین هم چپیده شده و بین این آشفته بازار شام که شتر با بارش گم می شود دنبال واریسیدن غروب می گردم. در همان حال سعی می کنم ادامه داستان را به یاد بیاورم و به خودم می گویم:« جلد دوم مثل جلد اول روند آروم و ملایمی نداشت سریع پیش می رفت و اتفاقات پشت سر هم می افتادن و شخصیت ها مثل جلد اول سطحی بودن و عمق نداشتن . فضا سازی بد نبود اما به نظرم فضاسازی جلد اول بهتر بود. دیگه داشتم خسته می شدم و ..» با سماجت بیشتری دنبال کتاب می گردم ولی انگار نیست شده و به عدم پیوسته.  کتابخانه ام بیش از پیش نامرتب شده و  اگر قبلاً شتر با بارش در اینجا گم می شد اکنون مطمئنا خود بازار شام است که در اینجا گم می شود  و این در حالی است که واریسیدن غروب همچنان پیدا نشده. :« میگم تو اون یکی کمد نذاشته بودمش؟» چیزی بود که با خودم گفتم. در کمد را که باز می کنم واریسیدن غروب آن جاست. مطمئنا یک نفس عمیق باعث می شود اعصابم آرام شود و کمتر از گیجی خودم حرص بخورم. کتاب را برمی دارم و از ادامه شروع می کنم به خواندن. همچنان چیز خاصی ندارد روند داستان همان است و شخصیت ها همان. با این که ضرباهنگ اتفاقات بالاست خسته شدم و پشت هم خمیازه می کشم. اما می دانم که باید تمامش کنم. آفتاب که طلوع می کند واریسیدن غروب هم  با یک پایان هَپی تمام می شود. کتاب را می بندم و می گویم:« همین؟ خیلی خب. فکر نکنم بخوام اون یکی کتاب نویسنده، اسمش چی بود؟ هفت درنا؟ حالا هر چی اسم اون یکی رو  یادم نمیاد بخونم، تایپ من نیست.» بعد یادم می آید در این آشفته بازار کتاب تایپ که معنا ندارد و همه ی کتاب ها نعمت خدایند . این سوسول بازی ها به ما نیامده و هر چه از دوست رسد نیکوست.😂