یادداشت فاطمه ستوده

        این‌یکی یه‌کم زیادی زود تموم شد، شاید چون دستم خیلی راحت لیز می‌خورد روی گوشی و می‌رفتم صفحه‌ی بعدی. احساس کرده بودم خیلی مناسب خوندن توی مترو ئه و هربار که جایی‌ش رو متوجه نمی‌شد سرم رو می‌آوردم بالا و به آدما نگاه می‌کردم تا ببینم حرف‌هاش با واقعیت می‌خونه یا نه.
من به‌جز دوسه جستار اول، نتونستم با بقیه‌ی جستارها ارتباط بگیرم. یه‌کم محتواشون فراتر از چیزی بود که بقیه‌ی آدم‌ها بتونن متوجه‌ش بشن. جستارها از یه روایت که اکثریت متوجه‌ش بشن گذشته بود و بیشتر جاهاش برای من مثل یه دفترچه خاطرات بود که از صاحبش به‌جز چندتا نکته، چیز دیگه‌ای نمی‌دونم. 
نکته‌ی بعدی احتمالا تفاوت زیستی بود. فرهنگ من نه با فرهنگ ژاپنیِ آسیایی و نه با فرهنگ آلمانی که به‌صورت کلیشه‌وار خشک و سرده، هیچ قرابتی نداره. همین باعث شد درک من از این دو فرهنگ خیلی کم باشه، درحالی‌که اکثریت محتوای جستارها به همین تقابل فرهنگی و زبانی برمی‌گشت. درکل اگر خیلی آدمی هستید که کتاب رو می‌خوانید و می‌رید جلو و درگیر مصادیقش در زندگی خودتون نمی‌شید، این کتاب انتخاب مناسبی برای شماست.