یادداشت بهاره

        کتابی درباره‌ی یک شیفت ۱۲ ساعته در بخش بیماران روانی، با فضای بسته، پرتنش و رازآلود.

امتیاز من: ۳.۵ از ۵

من این کتاب رو خیلی سریع، توی یه روز تموم کردم. روند داستان واقعاً خوب بود و اون‌قدر کشش داشت که نتونی بذاریش زمین. مک‌فادن همیشه توی حفظ هیجان و تعلیق مهارته خاصی داره، و اینجا هم از همون فرمولش استفاده کرده.

با اینکه کتاب فقط درباره‌ی یک شیفت ۱۲ ساعته‌ست، اما ریتم تندش باعث می‌شه اصلاً احساس خستگی نکنی. شخصیت‌ها خیلی عمیق پرداخت نشده بودن، که به نظرم طبیعیه چون زمان داستان محدوده. انتظار نداشتم عمق روان‌شناختی خاصی ببینم.

روند معمایی داستان به‌خوبی حفظ شده بود و چند جا  منو غافلگیر کرد، ولی اون پلات‌تویستی که مدام ازش حرف می‌زد (مربوط به گذشته)، اون‌قدر که  روش تاکید می‌کرد چیز خاصی نبود. من حدس زده بودم همچین چیزی پشت ماجرا باشه و منتظر یه اتفاق خیلی تکان‌دهنده‌تر بودم.

پایان داستان هم مثل بعضی کارهای قبلی مک‌فادن (مثلاً خدمتکار) اون شوک بزرگ رو نداشت؛ ولی صفحه‌ی آخر رو خیلی دوست داشتم — یه‌جور حس مریض‌گونه و تاریک داشت که خیلی حال داد!