یادداشت مریم قاسمی

        بالاخره خواندمش!!!! 
یک سالی بود امانت گرفته بودم و میخواستم بخوانم ولی نمیشد تا اینکه این روزها که دلم راهی طریق الحسین است  و جز آه و گریه چاره ای ندارم روزیم شد بخوانم

تا به حال کتابی در شرح حال عالمی به این لطیفی و داستان گونه شیرین،  نخوانده بودم قبلا کتابی در احوالات سید علی قاضی خوانده بودم اما این فرق داشت... 
قاضی را عارفی  یافتم که  زن و زندگی رو رها نکرده بود به امورات شان رسیدگی میکرد،  عاشق رخشنده سادات بود و  در تربیت فرزندانش کوشا
شوخ طبعی و لبخند همیشگی اش جالب بود چون تنها چیزی که از ان عکس باقی مانده از سیدآقا به ذهن متبادر میکند زمختی و خشانت است🫣
شناخت استادان و شاگردان  ایشان هم  خیلی عالی بود 
نکته قابل تامل مخالفت ها و محدودیت هایی بود که از سوی علمای نجف بر سید آقا و شاگردانشان ایجاد شده بود و انها با صبر و  استقامت و بدون هیج گونه اعتراض به مرجعیت ان زمان حوزه آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی،  به مسیر توحیدی خود ادامه دادند 

از برخی صفحات کتاب عکس گرفتم تا باز هم رجوع کنم 

انشالله استاد دست ما رو هم در مسیر توحید بگیرند🤲