یادداشت لیلی سلطانی

        موراکامی تو این رمان دوباره یه دنیای سوررئال ساخته؛ شهری پشت دیوارهای بلند و لرزون، جایی که سایه‌ی آدم رو به عنوان مجوز ورود می‌گیرن، زمان از حرکت ایستاده و موجودات افسانه‌ای مثل تک‌شاخ‌ها توش پرسه می‌زنن. همه‌چی بوی رمز و راز و تنهایی می‌ده.
ایده‌ی اصلی کتاب خوبه: یه جستجوی فلسفی برای پیدا کردن هویت، عشق گمشده و مرز بین واقعیت و خیال. بعضی تصویرها و صحنه‌ها موندگارن، مثل رودخونه‌ای که توش زندگی جریان داره حتی وقتی زمان نیست. این‌ها از نقاط قوت موراکامیه؛ اینکه بتونه با نمادها و خیال، ذهن آدم رو قلقلک بده.
اما ریتم کتاب گاهی کند می‌شه، جوری که وسط خوندن ممکنه حوصله‌ سر بره. شخصیت‌ها به اندازه‌ی کافی پرورده نمی‌شن و گاهی فقط وسیله‌ان برای انتقال مفاهیم، نه آدم‌های زنده و واقعی.
در مجموع، شهر و دیوارهای نامطمئنش برای من یه تجربه‌ی متوسط از قلم دوست داشتنی موراکامی بود.