یادداشت عطیه عیاردولابی

        سوالی که موقع خوندن این کتاب خیلی تو مغزم رژه می‌رفت این بود که آیا ما باید یک کتاب رو با درنظر گرفتن نویسنده به عنوان فرامتنش بخونیم یا اون رو مستقل از نویسنده بدونیم؟

نظر من اینه اگر مورد اول باشه توقعاتی از نویسنده داریم که کتاب یا می‌تونه یا نمی‌تونه برآورده‌اش کنه. آدم انگار تو حالتی از بلاتکلیفیه که بگه کتاب خوبه یا نه.
اما اگه نویسنده و همه ویژگی‌هایی که ازش سراغ داریم کنار متن کتاب برامون دست تکون ندن، اون موقع احتمالا با صراحت بیشتری می‌تونیم کتاب رو نقد کنیم.

آقای بطحایی برای من حکم استاد رو داره. البته من شاگرد مستقیمش نبودم اما تو دوره‌ها و تو مجله مدام با ایشون برخورد داشتم. در موردش و در مورد سخت‌گیریش توی نقدها هم زیاد شنیدم و شنیدم کار شاگردهایی که از زیر دستش درمیان تمام و کماله. حالا با این شنیده‌ها و پیش‌فرض‌ها میری سراغ کتابش و کتاب اصلا به دلت نمیشینه. نمی‌دونی چون نویسنده برات خیلی بزرگ بوده کتاب رو در حد اون ندیدی یا خود کتاب به نظرت تداعی‌کننده حرفه‌ای بودن نیست!

می‌دونم که کتاب چاپ سال ۹۵ بوده و اولین اثر نویسنده خیلی پیش از اینکه این استاد امروزی بشه. پس احتمالا این فرامتنی دیگه‌اس که باید در نظر داشت.
اما اگر بخوام کتاب رو کلا بدون نویسنده بررسی کنم ادبیاتی تقلیدی داشت. انگار یه دوره‌ای مد شده بود نویسنده‌های ایرانی فکر می‌کردن هر چی بیشتر فحش بدن و بددهنی کنن و بی‌اخلاقی و کمی هم اروتیسم رو به متن اضافه کنن، کتابشون جذاب تر و پرفروش‌تر میشه. احتمالا دو سه نفری اول این مد موفق بودن و بقیه هم خواستن مثل اونا باشن. احساس من به این کتاب از همین دست بود.

اما قسمت جذاب ماجرا بازی‌های نویسنده با بعضی مفاهیم و نمادها و کلمات بود که تو رفت و برگشت‌های فکرش دیده می‌شد. مثلا تا آخر کتاب میری و یهو می‌فهمی چه استفاده جالبی از نام مریم کرده. 

ولی در کل خواننده پادرهوا می‌مونه که اصلا چی شد اینجوری شد. آیا احمد مریم رو دوست داشت یا سر یه روکم‌کنی با دوستش باهاش عروسی کرد؟ اگه عقیم بود پس مریم واقعا چطور حامله شد؟ اگه نه چرا انگ خیانت به زنش زد؟ نادر این وسط دقیقا چیکاره بود؟ وصیت مریم چی بود؟ این همه معما و سوال بی‌جواب حتی با روانپریش بودن شخصیت اصلی هم توجیه نداره.