یادداشت نیما اکبرخانی

        فوق العاده و درجه یک. از آن کتاب‌هایی که فراموششان نمی‌کنم. 
در مورد برده‌داری در آمریکا و بر اساس تحقیق و پژوهش و صد البته به صورت داستانی روان نوشته شده است. 
در طول مطالعه کتاب چندین بار گریه کردم ولی این را هم اضافه کنم که افسرده کننده و تلخ نیست. اثر زنده است و پر از امید و زندگی. از روزگار و دورانی بسیار سخت می‌گوید و آدم‌هایی که خیلی رنج بردند ولی از امیدشان به خدا هم می‌گوید. از قدرت خانواده با قدرت صحبت می‌کند و به خوبی شرح می‌دهد که آدم چگونه می‌تواند از خانواده دژی بسازد و درون آن در برابر طوفان ظلم و ستم زنده بماند.
حتما بخوانید که حرف ندارد. بعدا یک پست مفصل هم خواهم گذاشت ان شا الله.