یادداشت dream.m

        تو نابغه ای(بودی) آقای داگلاس آدامز . 
فقط یک نابغه یا شاید هم یک دیوونه‌ ی تمام عیار میتونه  اینهمه عناصر بی‌ربط و پراکنده رو با ملاط طنز جوری کنار هم بچینه که نتیجه‌اش شاهکار از آب دربیاد. حشره‌هایی که بارتندر ان،آسانسور اگزیستانسیال، ربات افسرده، حیوونایی که میخوان متقاعدت کنن گوشت دنده لذیذی دارن برای اینکه بخوریشون و نئاندرتالها ...
تو خیلی خل بودی، و من عاشق آدمای خل و چلم، باهوش و بی حد و مرز خلاق، آتئیست هم که بودی،و یه آدم شوخ طبع و نویسنده فوق العاده، عجب ترکیب سمی‌ای. میتونستم برای ازدواج باهات تا لندن بیام  ولی حیف یه چهل و سه سالی دیر بدنیا اومدم. 
.........

بهترین قسمتهای کتاب برای من اونجا بود که برای پیدا کردن حاکم جهان رفتن به پرت ترین سیاره‌ی کهکشان و دیدن" گاد" اسم گربه‌ی یه آدم روان‌پریش عه که به اصالت وجود هرچیزی غیر از خودش شک داره!
همین طور بخشی که توی رستوران آخر دنیا، منجی ظهور میکنه ولی زمانی میاد که اومدنش بی‌فایده‌س و چند ثانیه بعدش همه چیز جهان نابود میشه. بدردنخور و پوچ...
.....
کتاب دوم با اختلاف دو ستاره از کتاب اول بهتر بود.  توی کتاب اول خیلی هیجان زده و شوک بودم  و توی  کتاب دوم بیشتر خندیدم و همچنان هیجان زده شدم.
معنی زندگی ؟ عدد ۴۲؟ خیلی شوخی باحالیه که معنی زندگی رو باید نئاندرتالها کشف میکردن ولی توسط اجداد اولیه انسانهای کنونی منقرض شدن.  علت انقراض= افسردگی