یادداشت محمدحسین معصومی

        یکی از کتاب های تاریخی که بهش علاقه داشتم به دلیل تبار ایرانی نویسنده کتاب و به خصوص موضوعات روایت ایشون، همین کتاب بود
کتاب یه سری اشتباهات فاحش داره که دکتر دامغانی به عنوان مترجم اون ها رو تا حدی که تونسته بیان کرده و یا اگر نکته ای بوده گفته. 
در یک جاهایی از تاریخ چنان دستش پُر هست و اطلاعات به شما میده که قطعا برای خواننده عادی هیچ فایده ای نداره! ولی این میتونه نشانه هایی از کیفیت کتاب باشه. 
بخش سه امام اول این کتاب تا حد زیادی قابل قبول هست و پوشش گفتمان جالبی داره و تا جایی که تونسته نامه ها رو پوشش داده.
از نظر ایرانی هم واقعا نکات خفنی میتونه داشته باشه!
از جمله نکات جالب کتاب اینه که جد بزرگ ایرانی ها حضرت نوح(ع) هست! از طریق سام یکی از چهار پسرش که محل زندگیش اطراف ایران بوده.
البته که به نظرم مقداری تعصب و نگاه اغراق آمیز ملی هم در متن دیده میشه (صرفا نظر شخصی من هست و بهش یقین ندارم)
به صورت کلی کتاب از حضرت آدم شروع میشه و با خلافت عباسی به پایان میرسه.
برای کسانی که خیلی عشق تاریخ هستن توصیه میشه ولی برای خوانندگان معمولی فکر نکنم مناسب باشه و خوششون بیاد چون کتاب نه تماما ایرانی هست و نه تماما دینی و به نوعی نگاه خاصی داره نویسنده.
برای خود من جالب بود به خصوص از حضرت آدم تا بخش امام حسین ولی بعدش خیلی برام جذابیتی نداشت.
البته که داستان های رستم و افراسیاب و به خصوص اسکندر به خوبی تو کتاب پوشش داده شدن که میتونه برای مطالعه جالب باشه و آموزنده.