یادداشت آروشا دهقان

        کتاب اول رو واقعا دوست داشتم و کتاب دوم رو واقعا دوست نداشتم.☹
در کتاب اول، سیر روایت، سرعت پیشرفت داستان، شخصیت پردازی و فضاسازی واقعا خوب بود. 
اما در کتاب دوم، انگار رشته‌ی کار از دست نویسنده در رفت. همون شروع کتاب اینجور احساس می‌شد که مدت زیادی از اتفاقات کتاب اول گذشته ولی فقط چند روز گذشته بود. با این حال، شخصیت‌ها به شدت تغییر کرده بودند. فضاسازی‌ها هم چندان ملموس نبود‌ و گاهی رفتار شخصیت‌ها به شدت اغراق‌آمیز می‌شد. در کنار این‌ها، چیزی که اذیتم می‌کرد سرعت پیشرفت داستان بود. در کتاب دوم بعضی اتفاقات معمولی خیلی کش داده می‌شد در حالی که به اتفاقات مهم پرداخته نمی‌شد. بزرگ‌ترین ضعف کتاب هم از همین موضوع براومده بود؛ دگرگونی ناگهانی و کم‌وبیش غیرمنطقی و بی‌دلیلِ رفتار و اندیشه‌های شخصیت‌ها.
فکر می‌کنم کتاب دوم بیشتر از داستان، تکرار بود؛ تکرار همه‌ی چیزهایی که در جلد اول گفته شده بود. کاش نویسنده با چند فصل کوتاه، پایان‌بندی رو به کتاب اول وصل می‌کرد و اصلا کتاب دوم رو نمی‌نوشت.

با این همه، خواندن خانه‌ی ادریسیها خالی از لطف و لذت نیست.