یادداشت بابک فروغی

        کتاب "از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم" اولین کتابی بود که من از هاروکی موراکامی خواندم. کتاب قطعا یک شاهکار ادبی نیست، نکات قابل تأمل خیلی زیادی ندارد و شاید در بین آثار دیگر موراکامی هم جایگاه ویژه‌ای نداشته باشد. کتاب روایتی است از دویدن‌های موراکامی و تاثیر آن بر نوشتن رمان و مسائلی از این دست؛ دویدنی که شاید در یک نگاه دقیق‌تر، استعاره‌ای است از زندگی و پیگیری هدف‌های آن.
نکته جالب در مورد نویسنده، وجود یک خودآگاهی مثال زدنی در اوست؛ شناخت عمیق و موشکافانه موراکامی از خود و توانایی‌هایش، به طرزی خیره‌کننده، در همه سطرهای کتاب دیده می‌شود و این مسئله، در کنار نگاهی که موراکامی به سه مقوله "مقابله با پوچی"، "هدف" و "رنج" دارد و در تمام کتاب دیده می‌شود، مرا مجاب کرد که به این کتاب چهار ستاره بدهم و مشتاق باشم در آینده نزدیک کتاب‌های دیگری هم از این نویسنده بخوانم...