فصول ابتدایی را که خواندم با توپی پر گفتم: این بود رضا امیرخانی، رضا امیرخانی که همه می‌گویند؟ خوب معلوم است دیگر، وقتی نویسنده‌ای خودش مدعی می‌شود هیچ کدوم از آثارش را نمی‌پسندد( طبق مصاحبه‌ای با جناب امیرخانی که دیده بودم) از کتاب توقعی بیش نمی‌رود. سپس کتاب را با دلی خون اما دستی سرشار از احترام به درون کتابخانه، بخش نخوانده ها برگرداندم و کتابی دیگر برداشتم.
سه ماه بعد، وقتی رفتم کنار کتاب انگار شهلا جان، قِیدار و گاراژ صدایم می‌کردند پس کتاب را علی رغم یک‌هویی حضوری شدن مدارس و امتحانات مستمرش و ماه رمضان و روزه داری اش و تغییر ساعات خورد و خوراک و خواب و بیداری شروع کردم و لذتش را بردم.
گفتنی را در کتاب گفته‌اند، خوشا گم‌نامان...