یادداشت مبینا گل‌صفتان
1404/4/30
داستایوفسکی در این کتاب دومینو می‌چیند و انگار هر 50 صفحه یک بار دستش را سمت تلنگرزدن به دومینوی چیده شده می‌برد تا مخاطب را پای داستان نگه‌دارد.
من شکل انتهایی این دومینو را دوست داشتم و احساس می‌کنم چند روزی طول می‌کشد تا پیوند تکه‌های آن را به درستی درک کنم.
+ موخره‌ی کتاب بسیار راه‌گشاست دست آقای حبیبی دردنکنه :))
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.