یادداشت ریحانه سعیدی

        کتاب خیلی قشنگی بود....هیچوقت فکر نمی‌کردم داستان زندگی ونسان ون گوگ اینجوری باشه...انقدر دردناک و در عین حال، زیبا... دقیقا مناسب خودش و روحیاتش... مناسب یک نقاش که انقدر تلاش کرد تا تونست چنین شخصی بشه.... آثاری خلق کنه که شاید تو زمان خودش درک نمیشد،ولی اینطور جاودانه بمونه....سعی می کرد به نقاشی هایش احساس بدهد که اگر به مثلا یک گل آفتاب گردان نگاه می‌کنی در نقاشی، به احساسش پی ببری.... شکست های فراوان،چه در زمینه عشق و چه بیشتر در زمینه شغلی... ولی ناامید نشدن و تلاش کردن..... باز هم با وجود چنین آثاری، اون رو مسخره میکردن و به اون و هم دوره ای هایش مثل سزان، گوگن، مانه، مونه و....توهین میکردن،فقط چرا؟ چون متفاوت نقاشی می کردن و متفاوت بودن...الان این ها رو هم سرچ کنیم در گوگل هستن و خیلی معروفن و آثارشون گرونه.... یک جای کتاب ون گوگ می گفت: من هیچوقت معروف نمیشم،ده سال نقاشی کردم فروش نرفت، چجوری امکان داره معروف بشم ؟ .... کاش زنده بود و میدید که چقدر معروفه.... اون واقعا قربانی هنرش شد.... ای کاش میدید موفقیتش رو .... خیلی دلم براش ناراحت شد و واقعا شایستگی معروف شدن داره قطعا....در کل کتاب خیلی خوبی بود...خیلی خوشحالم که با آدم هنرمند و خوب و پرتلاشی مثل ون گوگ آشنا شدم..... توصیه من اینه حتما بخونین تا بدونین چه سختی های کشید تا به اینجا رسید، حیف که نتیجه تلاشش رو نمی‌بینه🥲😥🥹