به عنوان کادو تولد برای عزیزی خریده بودم و با وجود سرشلوغی‌های این روزها به خاطر کارهای دانشگاه، دو سه روزه تموم کردم.
کتاب جمع‌و جور و خوبیه.
و قلم شیرین و پرکشش خانم غفارحدادی در هم تنیده با یک طنز گرم و محترم.

این‌جور کتاب‌ها رو باید مثل دارو تقویت‌کننده دم دستمون داشته باشیم. شاید یک ‌جاهایی مثل این روزها، کم بیاریم.
داستان این آدم‌ها رو برای این روزهای ما می‌نویسند که بریم سراغشون و جون‌هامونو زیاد کنیم.
      

        یک روایت دیگه که در نوع خودش ناب هست، از جدال عشق و ایمان. عشق واقعی ها! نه از این الکی‌هایی که امثال من فکر میکنیم عاشق یکی هستیم! عشق‌های ما، عشق‌های بده بستونیه، خیلی هنر کنیم، میگیم با خدا "معامله" می‌کنیم. ولی بعضی‌ها کنار ما زندگی می‌کنند و طوری پیش میرن که حساب کتابشون با خدا برای امثال من اصلا قابل فهم نیست. تو این کتاب‌ها، نشونه‌هایی از ایمان این افراد رو می‌بینیم و همه‌اش می‌پرسیم چی شد که این شد!
این‌جا جنس درد و غم، یک چیز دیگه است. یک چیز دیگه..... 
      

        مشابه کتاب‌های دیگه، چند جنایت کاملا بی‌ربط در یک نقطه به اشتراک می‌رسند و بعد از آن  سرنوشت آن‌ها در هم تنیده می‌شود. هرکول پوآرو مثل همیشه با قدرت ذهنی قوی، نشانه‌ها را کاملا تفکیک میکند و..... مثل همیشه، کنار هم قرار گرفتن لایه‌های مختلف، به شدت داستان رو جذاب کرده بود. 
      

        کتاب «زخم داوود» وحشت، تحقیر شدن و از وطن رانده شدن مردم فلسطین را از ۱۹۴۸ تا ۲۰۰۴ به تصویر می‌کشد.
نویسنده یک خانم فلسطینی ساکن آمریکا است. خانواده ایشان از پناهندگان جنگ ۱۹۶۷ فلسطین بوده‌اند. ایام کودکی خانم نویسنده در جابه‌جایی بین کویت، فلسطین و اردن گذشته و نهایتا از ۱۳ سالگی در «سرزمین رویاها» ساکن شده‌اند.
کتاب تلخ و ناراحت‌کننده است. مخصوصا وقتی تصاویر ۱۵ ماه جنایت اسرائیل در غزه جلوی چشم آدم باشد. عجالتا برای کسانی که تقریبا هیچی از داستان فلسطین نمی‌دانند، گزینه خوبی برای مطالعه است. البته در چند نقطه از کتاب، اشارات مثبت هجده سال دارد که جهت معرفی به مخاطب نوجوان، محدودیت ایجاد می‌کند.
خانم سوزان ابوالهوا وجودش برای فلسطین آرام و قرار ندارد. ظاهرا ادعای باورنکردنی «ملت بی‌سرزمین برای سرزمین بی‌ملت» خیلی ایشان را آزار می‌دهد. ایشان در این کتاب سرزمین فلسطین را با ملت واقعی آن به تصویر کشیده‌است. ملتی که با زور و اجبار، تحقیر و طلم از خانه و وطن خود اخراج شده‌است.
ولی... ولی... ولی .... این کتاب، کتاب «مقاومت» نیست!
خانمِ خبرنگارِ نویسنده‌، حدودا ۱۰ سال بعد از پیمان صلح اسلو، بیخ گوش «باند تبهکار ۸۰ میلیونی مسیحیان صهیونیست» که رسما خدایگان تمدن غرب و مادر و پدر معنوی و حقیقی اسرائیل هستند، این کتاب را چاپ کرده‌است. در کتاب از مقاومت فتح صحبت می‌شود (داستان در جنین و کرانه باختری اتفاق می‌افتد) و این که مردم به مقاومت پشت نکردند. ولی مقاومت نتیجه‌ای هم نداشت و ای‌کاش مردم فلسطین و اسرائیل با هم دوست باشند. مثل سرباز اسرائیلی که توبه می‌کند و به دختر فلسطینی کمک می‌کند یا دختر فلسطینی و پسردایی اسرائیلی که در «سرزمین رویاها» به خوبی و خوشی کنار هم زندگی می‌کنند. از نظر خانم ابوالهوا، مقاومت فلسطین تا سال ۲۰۰۶، هیچ تجربه مثبت جدی نداشته است.
      

        در رمان تاریخی «عاشقی به سبک ونگوگ»، شاهد سه رویداد در یک بازه زمانی ۱۰۰ ساله از تاریخ ایران هستیم. سه نسل از خانواده «البرز» شخصیت‌های اصلی این سه رویداد هستند. 
آقای محمدرضا شرفی خبوشان در این کتاب سعی کرده است، استثمار یک ملت توسط اقلیتی از همان ملت را به تصویر بکشد. در واقع، نازلی همان ضیغم است و ضیغم همان خوفیه‌نویسان عدل مظفری!
 در معنای نزدیک به استثمار،در نقلی، پیر دانای سیاست ما از دو جور «استضعاف» حرف زده‌است: «یک وقت یک قدرتی می‌آید بر یک ملتی سوار می‌شود، تسلط پیدا می‌کند و او را ضعیف نگه می‌دارد. از این «خطرناک‌تر»، نوع دوم استضعاف است که یک ملت خودش باور کند که ضعیف است و نمی‌تواند و بی‌عرضه است.»
عاشقی به سبک ونگوگ روایت تقابل و درگیری نیروهایی از ملت است که یک طرف می‌خواهد هویت و آزادگی و استقلال خودش را حفظ کند و طرف دیگر به دنبال استثمار و استضعاف برای حفظ منافع خودش است.
اما نکته فرامتن من، زیرکی آقای خبوشان در تصویر یک تحول انقلابی در این رمان است. به نظر می‌رسد آقای خبوشان کار را بر خودشان سهل گرفته‌اند که از تحول یک نفر ،گرچه با اصل و ریشه متفاوت از نوع زیست، در اوج انقلاب در سال ۵۷ سخن گفته‌اند. کار سخت آن‌جاست که بخواهید استمرار این تحول را تصویر کنید. آیا با یک نادر طالب‌زاده روبرو خواهیم بود یا ......

#با_کتاب_قد_بکش
#حلقه_کتابخوانی_مبنا
#کتاب_کتابخوانی
#عاشقی_به_سبک_ونگوگ
      

        فرض کنید زیر اشعه‌های مغناطیسی داخل فضای بسته کانال دستگاه ام آر آی هستید و ناگهان تمام تکنسین کور بشوند! شوک، بهت و ناباوری و داد و فریاد همه، رسما شما را تا مرض سکته زیر قفسی که روی صورت شماست، پیش میبره....
............
 ژوزه ساراماگو، برنده جایزه نوبل ادبیات ۱۹۹۸، در رمان «کوری» به خوبی چنین اتفاقی را توصیف کرده‌است. این رمان برای من یکی از پر جزئیات‌ترین و البته مشمئزکننده‌ترین رمان‌هایی بوده‌است که تا به حال خوانده‌ام.
با این حال یک فرضیه از میانه‌های رمان ذهن من را به شدت درگیر کرد و باعث شد صحنه‌های رمان را با این فرض تطبیق بدهم. این که اگر در صورت کوری چشم انسان‌ها، چنین اتفاقات وحشتناکی می‌افتد، با کوری چشم عقل و دل چه خواهد شد؟ به مراتب بدتر و وحشتناک‌تر! جامعه‌ای که از عدم بصیرت اندیشه رنج می‌برد، هر خرابکاری و فضاحت اندیشه‌ای می‌تواند از او سر بزند.
ظاهرا ژوزه خود در مورد این رمان گفته است که این رمان به انحطاط ارزش‌های انسانی اشاره دارد. موافقم، ولی نه انحطاطی که ناشی از کوری چشم سر است. انحطاطی که در آن کوری چشم سر، عاملی برای ظهور نتیجه‌های کوری چشم اندیشه و دل شده‌است.
...........
خیلی جالب بود که دقیقا در ایام پایانی مطالعه این رمان، توفیق تلاوت آیه ۴۶ سوره حج نصیبم شد: «مگر به گوشه و کنار دنیا سفر نکرده‌اند تا دلی به دست آورند که با آن خودشان حقایق را بفهمند یا حداقل گوشی که با آن از دیگران بشنوند؟ در واقع چشم سرشان کور نیست! بلکه چشم دلشان که در سینه است، کور است!»
عقل و دلی که اثر قدرت خدا را در محاسبه نتیجه، عملا هیچ در نظر می‌گیرد، مصداق این آیه نمی‌تواند باشد؟!!
      

        استاد عزیزی میگفت، خیلی از مفاهیم و گزاره‌ها هستند که خیلی‌ها میدونن و بلدند. ولی یادشون میره. روزمرگی دنیا حافظه آدم‌ها رو به خواب میبره. 
کتاب‌های طعم شیرین خدا آقای عباسی ولدی، نقش گردگیری از روی این مفاهیم داره و البته نشون دادن وجوهی از این حقایق که متوجه نبودیم.
تلنگرهایی که ما را متوجه حقیقت اصلی مفاهیم زیبای الهی می‌کند و تلاش می‌کند تا جرم‌های ذهنی سنگین روی این مفاهیم رو از بین ببره. 
      

        در این کتاب نهرو تلاش کرده تا در مقاطع مختلف تاریخی، دوربین خود را در سراسر جهان به حرکت درآورد و وقایعی که در یک بازه زمانی یکسان رخ داده اند، کنار یکدیگر روایت کند.
نهرو تلاش کرده است تا به نوعی تحلیل تاریخی ارائه دهد. به این دلیل که روایت‌ها و تحلیل‌ها را برای دختر نوجوان خود می‌نویسد، زبان کاملا ساده و روان دارد و بسیار خوشخوان است.
 در یک سوم ابتدایی کتاب تا جایی که نوشته‌های نهرو به محتوای منسجم و مستدل به راوایات دقیق تاریخی برسد، باید صبوری کرد. البته با توجه به این که اطلاعات موجود در مورد تاریخ باستانی دنیا بسیار محدود است، این انتظار دور از ذهن نیست. کما این که نامه‌ها در ابتدا تحت تاثیر شرایط زندانی شدن پدری که برای دخترش نامه می‌نویسد، قرار دارد.

یک نکته قابل توجه برای من، این است که نهرو در ذکر تاریخ، هرجا به فرمانروایان و پادشاهان زن و زنان قدرتمند رسیده است، آن‌ها را به صورت ویژه نام برده است. در چنین شرایطی بعید نیست که دختر چنین پدری که مخاطب خاص این نامه‌ها بوده است، اولین نخست‌وزیر زن هند می‌شود! 
      

        کتاب‌های ضد جنگ غربی، ترس و وحشت سربازان از چگونه مردن را به تصویر می‌کشند. ترسی که سرباز برای ادامه حیات تلاش می‌کند آن را فراموش کند.
اما، این جا، مردان جوانی بودند و هستند که به مادران خود توضیح می‌دهند که چگونه خواهند مرد و آرزو می‌کنند طوری بمیرند که چیزی از بدنشان باقی نماند.
این‌جا مادرانی هستند که محکم و استوار، پسرانشان را، راهی مسیری می‌کنند که مطمئن هستند هیچ بازگشتی وجود ندارد.

این‌ها همه، بنی آدم هستند. ولی کدام‌یک نمایش بندگی الهی هستند؟ بنده خدا، هیچ ترسی از مسیر الی الله ندارد.

این روایت‌ها را می‌خوانیم تا ذره‌ای بتوانیم عظمت حماسه‌ی حضرت زینب را تصور کنیم.
جایی که یک زن طبق تمام قواعد طبیعی عالم، باید بشکند و از درون نابود شود، محکم و استوار بدون ذره‌ای ترس و تذلل، فریاد می‌زند "ما رایت الا جمیلا". 
      

        از زمان خلقت ابوالبشر تا به امروز، عاشورا کشتی نجاتی بوده است که فطرت‌های پاک عالم را بر خود سوار میکرده است. 
معجزه چیست؟ این که سر جدا شده از بدن حجت خدا، وسط مجلسی که برای نابودی و خاموش کردن دین اسلام تشکیل شده، یک دیپلمات مسیحی را مسلمان و شهید می‌کند! 
جناب سید ابن طاووس، روایت دقیق‌تری از صحنه شهادت جالوت تازه مسلمان در مجلس یزید در کتاب لهوف ارائه داده‌اند.

کتاب شماس شامی، از یک توطئه حرف می‌زند. توطئه‌ای که از نظر راوی کتاب ظاهرا فقط در حق سرور او اتفاق افتاده است. ولی کسانی که ردپای جاری شدن سنت‌های خدا را بین اتفاقات تاریخ دنبال می‌کنند، می‌دانند که این توطئه به گستردگی کل تاریخ و نبرد حق و باطل است. 
 

      

        جز کتاب‌هایی هست که میشه هرچند وقت یک بار بهش مراجعه کرد و هر دفعه با توجه به تجربیات شخصی کسب شده، نکات جدیدی رو الهام گرفت.
کتاب، آموزش نظام‌مند از رهبری سازمان ارائه نمی‌دهد، ولی قطعا برای علاقه‌مندان به این حوزه، بسیار الهام‌بخش خواهد بود. 
      

        "گریه مرد، نماز باران است"

این جمله وصف حضرت زینب از حصرت عباس است. خیلی این جمله به دلم نشست... 
      

        یک حسی بهم میگه آقای دهقان خواسته دفاع مقدس رو با عینک اریش رمارک بنویسه 😬
      

        بخشی از اتفاقات بازتاب تجربه زیسته نویسنده در بستر اجتماعی زمان نگارش کتاب است. علاوه بر این با کهکشانی از مشکلات روحی و روانی در چند شخصیت اصلی داستان مواجه هستیم و نهایتا این که باید جدا شد و رفت...
از نظر من رمان سیاه بود. 
      

        فرمول اراده این زن رو باید تو بزرگترین دانشگاه‌های علوم انسانی دنیا موشکافی کنند.