یادداشت ریحانه نوری

        کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد سفرنامه به صورت آنچه در ذهن داریم نیست.
به نظرم بهترین تعبیر از این  کتاب همان سفر درونی و بیرونی است که در عرفان با آن رو به رو هستیم.
مواجه با "خود" آن هم به صورت صریح و تجربیات رفت و برگشتی به جهان بیرون و درون چیزیه که این کتاب رو برای من جذاب کرده.
پیوند این کتاب با عرفان و ادبیات، صراحت و  راحتی کلام نویسنده در مقابل مخاطب، تنوع روایت ها در عین انسجام طولی ویژگی هایی بود که من رو جذب کرد.
فکر میکنم دوبار این کتاب رو خوندم. ترکسی سفرنامه و جستار برای منی که عاشق این دو سبک هستم چیز خیلی جذابی بود