یادداشت شیدونگ

        بودای رستوارن گردباد یه حیفِ وقت و حیفِ پوله. من نمی فهمم چرا بعضی از نویسنده
های جوون انقدر اصرار دارن توی داستاناشون حرکت بزنن! خب، بابا چه اصراریه وقتی درنمیاد. قشنگ معلومه نویسنده خواسته به زور یه فضای ابسورد و غیر واقعی بسازه به خاطرِ همینه که خیلی گل‌درشته و تو ذوق می زنه. آدم بعضی‌وقتا به این نتیجه می‌رسه دورِ داستانِ ایرانی رو کلن خط بکشه بهتره. گاهی سر راست تعریف کردنِ داستان هیچی از ارزش‌های اون نویسنده کم نمی‌کنه والا. آدم این جوری که می‌شه دوس داره بره به دامنِ رضا قاسمی‌ پناه ببره. همون‌طوری که من الان برده‌م.