در هر داستان خوبی باید یک جای کار بلنگد، و در داستان‌های خیلی خوب، یک جای غریب کار می‌لنگد: واقعیتی با واقعیت جور نمی‌آید، یا زمان چفت و بست درستی ندارد، یا مجسمه‌ای در میدان که همیشه رویش آن طرفی بوده حالا این طرفی شده، یا کسی که دایم دنبال کندن سوراخی به آن سوی میله‌هاست اصلا در زندان نیست.
داستان‌های حامد حبیبی در بودای رستوران گردباد «اغلب» چنین داستان‌هایی هستند؛ یا کرمی در مغزت بیدار می‌کنند، یا چشمانت را برق می‌اندازند یا دست کم پوزخندی بر لبت می‌نشانند. خلاصه هر کدام ایده شگفت، بامزه و گاه درخشانی دارند.
نوشتم اغلب، چون برخی داستان‌ها را یا من در نیافتم یا به خوبی دیگر داستان‌ها نبودند.
اغلب داستان‌ها بسیار روان نوشته شده و تا حد خیلی خوبی کوتاهند که همین، کتاب را خوش‌خوان‌تر و راحت‌خوان‌تر هم کرده است.
        

          بودای رستوارن گردباد یه حیفِ وقت و حیفِ پوله. من نمی فهمم چرا بعضی از نویسنده
های جوون انقدر اصرار دارن توی داستاناشون حرکت بزنن! خب، بابا چه اصراریه وقتی درنمیاد. قشنگ معلومه نویسنده خواسته به زور یه فضای ابسورد و غیر واقعی بسازه به خاطرِ همینه که خیلی گل‌درشته و تو ذوق می زنه. آدم بعضی‌وقتا به این نتیجه می‌رسه دورِ داستانِ ایرانی رو کلن خط بکشه بهتره. گاهی سر راست تعریف کردنِ داستان هیچی از ارزش‌های اون نویسنده کم نمی‌کنه والا. آدم این جوری که می‌شه دوس داره بره به دامنِ رضا قاسمی‌ پناه ببره. همون‌طوری که من الان برده‌م.