یادداشت سمانه نظیری

        هر خطی که خوندم بیشتر دنیای قشنگ خدمت گزاری برام جلوه می کرد و آه حسرت می کشیدم برای همه ی بچه هایی که نشده وارد این دنیای قشنگ بشن و شکل دیگه ای زندگی میکنن.
الان که دارم یادداشت مینویسم تو مسیر نجف به کربلام.
بیشترین سوالی که کل مسیر برام پیش اومده اینه که بچه ها رو چطوری مجاب کردن تو گرما وایسن و آب به زائرا بدن یا لبیک یا حسین بگن و ... . اونم بدون غر و با حال خوب و خنده. والا ما که بزرگسالیم و انتخاب خودمون بوده اومدن خسته میشیم میفتیم اخم میکنیم غر میزنیم.
نمیدونم. عجیبه.  یعنی سبک تربیتیشون روی تربیت بچه های خدمت گزار بوده یا صرفا خاصیت اربعینه... مگه میشه بچه با یه سری مبناهای دیگه بزرگ بشه و ده روز سال یهو این همه خدمت گزار بشه. آخه بچه ی ۶ ۷ ساله از ثواب و خلوص و اینا که چیزی سر در نمیاره...