یادداشت مصطفا جواهری

        «قانون یعنی امید، به شرطی که بهش باور داشته باشی؛ مثل دعا گاهی اجابت می‌شود گاهی نمی‌شود.ولی باز هم به آن متوسل می‌شوی.»

چقدر خوبه کسانی هستند که بلدند به جای بیانیه‌نویسی و پشت‌هم ردیف‌کردن شعار، درست و درمون انتقاد کنند؛ حتا تیز و برنده و نیش‌دار.
از آن کتاب‌هایی است که بعداً سراغش خواهم آمد.
ماجرای دو برادر در اوایل دهه هفتاد و سازندگی.
یک روایت سر و شکل‌دارِ تلخ. و شور... به شوری صحنهٔ گور سفیدِ دریاچه نمک! کاش پشت‌میزنشین‌ها اهل رمان خوندن بودن. کاش!