یادداشت

        به عنوان کسی که با دو تا بچه ی اوتیسم زندگی کرده و چندین بچه ی اوتیسم رو از نزدیک دیده، باید بگم که این کتاب هیچ کمکی به هیچ کس برای شناخت این اختلال ذهنی نمی کنه.
من اصلا از این که رویاهای ارلی به واقعیت می پیوست خوشم نیومد راستش. برام مثل اطناب بود! انگار داستان رو یک بار می گفت و بعد کامل تعریفش می کرد!... ارلی چرا و چطور همه ی اون چیزها رو می دونست؟ منطقی نبود!

باز اگه کتاب تخیلی بود، یه چیزی! اما این مدلی زیاد دوستش نداشتم.

و این که جک به خاطر اهمیت رفاقتش هر کار احمقانه ای ارلی می گه رو انجام می ده، به نظرم تا  حد زیادی حتی بدآموزی داره! چون بچه ها ممکنه به راحتی همدیگه رو اشتباه راهنمایی کنن و این که صرفا چون دوستشه، باید ازش پیروی کنه و به حرفش گوش بده درست نیست. کاری که جک می کرد.