یادداشت

        جزیره سرگردانی
مغناطیس «سوشون» ما را به وادی «جزیره سرگردانی» کشاند.
اما نشد آنچه باید می شد! اولا که توقع من بالاتر از اینها‌بود. آشفتگی ذهنی و دغدغه های کلان ایدئولوژیکی و دعوای تساوی حقوق زن و مرد و خیلی مباحث دیگر خود به تنهایی از پس سرگردان کردن مخاطب بر می آمدند، دیگر چه نیازی بود به فضای سورئالیستی و حرکت در زمان و خطی نبودن روایت!؟ 
و به شخصه مورد عجیب تر برای من این بود که نمی دانم چرا فضای این کتاب بجای اینکه ما را به دوران پیش از انقلاب ببرد بیشتر تداعی کننده دهه۶۰ بود!
اما از حق نباید گذشت. شروع کتاب پی ریزی خیلی خوبی دارد، مخاطب سریع درگیر داستان می شود و گاهی در این وادی حیرانی گفتگوهایی را شاهدیم که مخاطب تشنه را در مسیر درستی می اندازد اما قطره ای آب این نفس تشنه را چه سود!