یادداشت NayerehMohri

        این کتاب نه یک سرگرمی، بلکه یک تجربهٔ حسی و فلسفی است که تنهایی انسان، مرگ و معنای وجود را به شکل هنرمندانه و دردناکی کاوش می‌کند. سردرگمی در حین خوانش، بخشی از طراحیِ اثر است و بازخوانیِ بعضی بخش‌ها نه تنها طبیعی، بلکه لازمهٔ درک عمیق‌تر است.
 نثر شاعرانه‌ و زاویه دید داستان‌ها را دوست داشتم، به خصوص داستان مرا بفرست داخل تونل و جملهٔ کلیدی دکتر: «همهٔ ما تو مغزهای خودمون دفن شدیم» به عنوان نماد انزوای ذهنی انسان قابل تأمل است.
در کل خوانش این کتاب را به همگان توصیه نمی کنم (بار اندوه کتاب بسیار زیاد است اما جملات و داستان‌ها‌‌ عمیقا تأمل برانگیزاند).