یادداشت یاس

        وقتی که داشتم کتاب رو میخوندم یه جوری یه جایی بین تاریکی و نور معلق بودم و هی بین شون در حال رفت و آمد بودم .
جنوبی حرف زدن های علی خیلی جذاب بود.
جا نگذارم که خیلی تلخ بود و تصویر مبهم با نور کمرنگی از کشور و نسلی که دارم داخلش زندگی میکنم رو بهم نشون داد.
یک روزه تمامش کردم و تصویر عشق علی و سرمه برام خیلی قشنگ بود و دوستش داشتم.
هر جمله ی علی در عین سادگی سرشار از تلخی و آینده ی تاریکی بود که الان هممون همین حال رو داریم.
و در آخر بنظرم شخصیت علی اسطوره ی تنهایی و تاریکی بود که به تنهایی حرف دل خیلی هارو زد و بشدت نمایشنامه ی قشنگی بود.