یادداشت عبدالله گیوه چی

        کتاب، تصویرگری بسیار جذابی دارد و هر چقدر داستان جلو می‌رود تصویرها از حالت بی‌روح و سرد به حالت رنگی و شاد تغییر می‌کنند. یک مهمان سرزده، زندگی بی‌روح و یکنواخت پیرزن را تبدیل به یک زندگی امیدبخش می‌کند.
تصاویر پر از کشف و احساس هستند اما به نظرم مخاطب داستان بزرگسال بوده است چرا که پیام داستان کودکانه نیست. شبیه داستان "رز به دیدن آقای وینترگارتن می‌رود" ولی به جای این که از نگاه کودک باشد، از نگاه بزرگسال است.