یادداشت محمدرضا زاهدی

        این کتاب احتمالا برای غالب آدم‌هایی که در ایران زیست می‌کنند، عایدی نخواهد داشت. کتاب مستقیما درباره پول صحبت می‌کند. شاید ابتدای امر فکر کنید که با یک کتابی روانشناختی درباره زندگی و برنامه‌ریزی روبه‌رو هستید اما بعد از گذشت یکی دو فصل از کتاب، خواهید دید که موضوع پول و اقتصاد، مستقیم و بدون واسطه در دستور کار نویسنده قرار گرفته است.

برای اکثر آدم‌ها پول شاید مهم‌ترین دغدغه و کلید خوشبختی بنظر آید که این گزاره، احتمالا در ایران بیش از دیگر نقاط دنیا، محسوس و ملموس میباشد. لذا صحبت از پول به معنای عمومی و فلسفی خودش، همیشه مخاطب خویش را جذب می‌کند و من نیز تقریبا بدلیل همین کنجکاوی برخاسته از طمع انسانی‌ام، خواندن این کتاب را آغاز کردم. راستش را بخواهم بگویم کتاب را به زور خواندم و فقط خواستم این شروع، پایانی داشته باشد. اثر لاته، به طور خلاصه می‌خواهد جلوی اسراف و تبذیر را بگیرد و برای پول شما برنامه‌ریزی کوتاه‌مدت و بلندمدت کند و از شما یک فرد مقتصد بسازد. حرف نویسنده این است که با ذخیره پول لاته‌هایی که هر روز می‌خوریم، می‌توان در طول زمان به آرزوهای به ظاهر دست‌نیافتنی خود برسیم. البته راهکارهایی که از نظر اقتصادی ارائه می‌دهد مثل باز کردن حساب بانکی و ... تقریبا در ایران باعث ضرر شما خواهد شد و سخنانش بایستی ایرانیزه شود و گزاره تبدیل ریال به ارز با ارزش دیگر را در سراسر پیشنهادات اقتصادی‌اش جای داد.

خواندن این کتاب صرفا باعث شد کمی به موضوع پول و خرج‌کردن و مدیریت آن فکر کنم. کتاب‌خواندن لزوما نباید به شما دیتا اضافه کند. همین که شما را به فکر فرو برد، کفایت می‌کند. و من بسیار به این آیه فکر می‌کردم که می‌فرماید: « وَالَّذِينَ إِذَا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَلِكَ قَوَامًا [سوره الفرقان : 67] » که یعنی انسان نباید در انفاق (خرج کردن مال چه برای خودش باشد چه دیگران / انفاق در اصل برای خودمان است و بعد از آن مصادیقی مانند صدقه و کمک به غیر پیدا می‌کند) اسراف کند یا خسّت بورزد. بنظرم خود انسان‌ها با تجربه زندگی یاد می‌گیرند که مرز اسراف و بخل کجاست و چگونه می‌توان متعادل خرج کرد. بعضی وقت‌ها دادن همه پول اسراف نیست مثل کاری که امام حسن علیه السلام انجام دادن و سه مرتبه در طول حیات خویش زندگی خود را به دیگری بخشیدند. گاه هم ندادن حتی یک ریال، نشانه بخل نیست و باید از خرج مال دریغ کرد.

خلاصه آنکه پول، ابزار ابتلای بشر است و حتما همه ما در طول زندگی با پول، تطمیع یا تحقیر می‌شویم و خدا رحم کند بر آن کس که تاب نیاورد و بنده مال شود. زندگی دنیوی و اخروی ما بهم گره خورده است. باید بر ترازوی عدل و به دور از افراط و تفریط زندگی کرد تا بتوان لذت حیات را چشید.