یادداشت

        نقل قول خود جناب تولستوی که در پشت کتاب و در توضیحات این کتاب بر روی بهخوان نوشته شده ، خودش نشون میده که با چه اثری رو به رو هستیم. 
این سومین رمانی بود که از گی دو موپاسان خوندم ( قبلا بل آمی ، پیر و ژان ) رو ازش خوندم و باید بگم این کتاب از هر دو رمان قبلی بهتر بودند. 
اوایل رمان خیلی جالب نیست. توصیفات بیش از حد و خسته کننده نویسنده از محیط اطراف واقعا حوصله سر بر بود اما هرجه جلوتر رفت این توصیفات کمتر شد و اصل قصه رو شد و چند جا هم ما رو میخکوب و غافلگیر کرد. توصیفات نویسنده که اوایل کتاب شاید ۸۰ درصد صفحه رو شامل می‌شد،  اواخر کتاب به کمتر از ۱۰ درصد رسید. 
ما شاهد یک زندگی به معنای واقعی بودیم. با ژان همراه شدیم و حسش کردیم و باهاش خندیدیم و باهاش گریه کردیم و درد کشیدیم... گی دو موپاسان با قلم سحرآمیزش که الحق نشون داده شاگر فلوبره، به زیبایی یک انسان رو زندگی میکنه و به سرانجام میرسونه. 
ترجمه جناب پارسایار هم جایی برای بحث نمیذاره.
بخونید و زندگی کنید و لذت ببرید.