یادداشت فهیمه حدیدی

        +یادداشتی برای بهترین کتاب ۱۴۰۳ تا الان!

وقتی می خواهیم از فلسطین صحبت کنیم ، خیلی وقت ها به سراغ کتاب هایی می رویم که پرداختن به ریشه صهیونیسم و تاریخ یهود است. یا وقایع هفتاد و چندسال جنایت و اشغالگری ... اما کسی می داند صبح که در غزه از خواب بیدار شوی آسمان چه رنگی دارد؟ زندگی در غزه چه عطری دارد؟! مرزدارانِ مرزی با فاصله چند صد متری از سرزمین های اشغالی چطور مرزبانی می کنند؟! از کشمیر تا کاراکس باورهای من‌رو تکون داد و بخشی از قلبم رو آوار کرد.

پسری_ و البته مردترین مردی_ که صبح ها دانشجو بود مثل همه دانشجوهای دنیا با کوله و لپ تاپ و شب ها فرمانده ۱۵۰ مجاهد ، چند قدمی مرزی بین بی دفاع ترین باریکه و نوار انسانی با یکی از ارتش های مجهز جهان ... فرمانده ای که فاصله سربازان اسرائیلی تا رسیدن به خانه اش که همسری جوان و دخترکی خردسال در آن زندگی می کنند کمتر از پنج دقیقه است! از کشمیر تا کاراکاس می خواهد معادلات ذهنی ات‌را بهم بریزد و به تو شناخت ببخشد ...

آدم سخت گریه ای هستم و هیچ وقت ازین ویژگی دل خوشی نداشتم. کتاب هایی که با آن ها اشک‌ریخته باشم به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسند. فصل مربوط به کاروان صلح سوریه ، کاروانی که در آن هندو و بودایی و فمینسم و مسیحی همه و همه و همه زائرند ... اشک من‌رو بی اختیار جاری کرد و گریزی نبود از فرو ریختن حلقه های شور و‌ سنگین اشک ...راستی زائر چه اسم‌قشنگی ست برای همه! به همه جور آدمی می آید. به بوکسور مسیحی ، کشیش، راهبه تا سرباز روح الله رضوی مبلغ! 

مشت‌آخر را تاریخ این اتفاقات به من میزنند... سال های نزدیک و نه‌چندان دور. سال ۹۰‌، سال ۹۰ و چند و الی آخر! اتفاقاتی این قدر نزدیک و اینقدر آرام و ناشنیده... گم شده در هیاهوی روزمرگی ها!
من غزه را با بچه مدرسه ای ها، با هتل مهمانان خارجی، با ساحل چشم نوازش با واقعیت تلخ جنگش لابه لای صفحات این کتاب و روایت های کوتاهش پیدا کردم. غزه آوار نیست ، غزه زندگیست.