یادداشت عین جوادزاده

        قلعه یکی از چالش‌برانگیزترین آثار کافکاست؛ کتابی که هم می‌تونه تحسین‌برانگیز باشه و هم آزاردهنده. کافکا با فضاسازی سرد و خفقان‌آور، حس بیگانگی و پوچی رو عالی منتقل می‌کنه. اما ساختار روایت بیش از حد کش‌دار و تکراریه؛ تلاشی که K. بارها و بارها برای نزدیک شدن به قلعه می‌کنه، بدون هیچ پیشرفت چشمگیری باقی می‌مونه. این تکرار ممکنه از دید برخی عمیق و فلسفی باشه، ولی برای خواننده‌ای که دنبال ریتم و اوج‌گیری روایته، خسته‌کننده است. شخصیت‌های فرعی بیشتر نمادین هستن تا واقعی، و همین باعث میشه بار عاطفی داستان پایین بیاد. نثر ساده و بی‌پیرایه‌ی کافکا با فضای کابوس‌وار هماهنگه، اما گاهی از لحاظ زیبایی زبانی کم‌رمق به نظر می‌رسه. با وجود این نقاط ضعف، تمثیل‌های کافکا درباره قدرت بوروکراتیک، تلاش بی‌پایان انسان برای معنا، و ترس از اقتدار مبهم، کتاب رو ماندگار و ارزشمند کرده. قلعه اثری نیست که به راحتی همه رو جذب کنه؛ بیشتر مناسب خواننده‌هایی است که حوصله تحلیل فلسفی و نمادین دارن و می‌خوان در دل یک دنیای سرد و غیرمنطقی به دنبال معنا بگردن.

---
نمره کلی من: ۳.۵/۵ – عمیق و ارزشمند، ولی کند و ناتمام.
خط داستانی: ۳/۵ – تمثیلی و پرمفهوم، اما بیش از حد کش‌دار.
شخصیت‌پردازی: ۲.۵/۵ – K. خوب پرداخته شده، بقیه نمادین و کم‌جان.
سبک و نثر: ۳/۵ – مینیمال و متناسب با فضای کتاب، اما کمی خشک.
پیام و فلسفه: ۴.۵/۵ – تأثیرگذار، ماندگار و تفکر برانگیز.
فضاسازی و تأثیر احساسی: ۳.۵/۵ – فضای کابوس‌وار قوی، اما همذات‌پنداری محدود.