«عادت،دشمنی است که انسان را در تملک خود دارد»امیرالمومنین(علیه‌السلام)

می‌خواهم از اینجا شروع کنم.از اینجایی زویا پیرزاد می‌گوید:
عادت، بی‌رحم‌ترین زهر زندگی‌ست. زیرا آهسته وارد می‌شود، در سکوت، کم‌کم رشد می‌کند و از بی‌خبری ما سیراب می‌شود و وقتی کشف می‌کنیم که چطور مسموم ِ آن شده‌ایم، می‌بینیم که هر ذرهٔ بدنمان با آن عجین شده است، می‌بینیم که هر حرکت ما تابع شرایط اوست و هیچ داروئی هم درمانش نمیکند.»
و اما عادت!
عادت!کلمه‌ای پیش‌پا افتاده و دم دستی که سهل  به نظر می‌آید.
انگار که هیچ محلی از اعراب در زندگی‌هامان ندارد.
جناب کلییر عزیز!اینجا دست روی تخت سینه‌‌ی باورت می‌گذارد.
می‌نشاندت روی صندلی و باحوصله توضیح‌می‌دهد 
که عادت،چقدر در زندگی‌ات محلی از اعراب است.تو بگو چنانکه خود اعراب است.
حالا که این عادت‌های خرد و پیش پا افتاده زندگی‌,با تغذیه از زمان جای پایشان بزرگ و بزرگتر میشود 
مثل همان هواپیمایی که تنها با یک درجه انحراف دماغه‌اش,در جایی با فاصله زیاد از مقصدش فرود می‌آید،یکهو به خودت می‌آیی می‌بینی سر از غرب عالم در آوردی چنانکه نقشه زندگی مقصدت را شمال غربی نشان می‌داد.
خب جناب کلییر عزیز،مسئله را به خوبی مطرح و احساس نیاز تو را به این کلام زیبای امیرالمومنین که«فضیلت،چیره شدن بر عادت‌هاست»بیدار می‌کند.دستت را میگیرد و قدم به قدم یادت می‌دهد که چطور عادت‌های نو بسازی و لباس مندرس عادت‌های نارفیقت را از تن زندگی‌ات دربیاوری.
و این دقیقا حسن این کتاب است.عملکردی و کارگشا بودنش.
یکبار توی طاقچه خواندمش و دیدم نه نمی‌شود 
باید کالبدش را گیر بیاورم و دوباره بخوانم.
کتاب لذیذی بود،به لذت عمل‌گرایی.