یادداشت parya

        به نظرم *فرضیه عشق* یکی از اون رمان‌هایی هست که خیلی خوب از فرمول «رابطه ساختگی → احساس واقعی» استفاده می‌کنه، ولی تفاوتش با خیلی از کارهای مشابه اینه که بستر علمی و دانشگاهی‌اش، شخصیت‌ها رو زنده‌تر و باورپذیرتر کرده.
نویسنده با اینکه فضای داستان رو پر از اصطلاحات علمی می‌کنه، اما لحنش سبک و پر از شوخ‌طبعیه، طوری که حتی اگر کسی هیچ علاقه‌ای به آزمایشگاه و پژوهش نداشته باشه، باز هم جذب میشه. رابطه‌ی بین اولیو و آدام به‌خوبی با جزئیات رشد می‌کنه، و کشمکش‌های شخصی هر دو شخصیت، داستان رو از یک عاشقانه‌ی سطحی به یک تجربه‌ی احساسی کامل‌تر تبدیل می‌کنه.